Πασχίζαμε να βρούμε μια γυναίκα, με τη σύζυγό μου, για να εξυπηρετεί τον κατάκοιτο πεθερό μου… Και τη βρήκαμε…· μία αλλοδαπή και, μάλιστα, καλλονή… Το ραντεβού κλείστηκε… και ήρθε ένα απόγευμα στο σπίτι… Λεπτοκαμωμένη… αναρωτηθήκαμε κατά πόσο θα μπορούσε να σηκώνει τον, 80 κιλών, γέρο… Το κατάλαβε και, με σπασμένα ελληνικά, μας είπε, “μη με βλέπετε, έτσι, μπορώ…”…
Όμως, εκείνο που μας δημιούργησε απορία ήταν η ματιά της· καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης ήταν στραμμένη στο πιάνο… Τελικά, την εγκρίναμε και, φεύγοντας ρώτησε τη σύζυγό μου, “κυρία, επιτρέπετε να ‘δω το πιάνο σας;”. Ήμουνα στην κουζίνα όταν άρχισε να παίζει, και στην κουζίνα έμεινα αποσβωλομένος… διότι η δεξιοτεχνία της με καθήλωσε ενώ, στο τέταρτο, που, ανακάτεψε τα πλήκτρα, ανακάτεψε κι ένα ξενικό αβανταδόρικο ποτ πουρί “χάρμα αυτιών”!
Της είπαμε να ξανακαθίσει… Ήτανε Ουκρανή, απόφοιτη, στην πατρίδα της, Πανεπιστημιακής Μουσικής Σχολής… με ρεσιτάλ στο ενεργητικό της…! Είχε ένα χρόνο στην Ελλάδα… Κι όμως, αυτό το κοριτσάκι των 25 Μαϊων, με τα μακριά λεπτεπίλεπτα δάχτυλα, η μοίρα το οδήγησε, να μαραθεί πριν φυτρώσει, και ν’ αδειάζει “πάπιες”… ενώ θα μπορούσε να συνοδεύει μεγάλες ορχήστρες…! Ευτυχώς, για εμάς, που, κοντά στον μπαρμπα-Φώτη… -“… κοντά στον βασιλικό θα ποτίζεται κι η γλάστρα”…- και στις δικές μας ανάπαυλες θα μας ψυχαγωγεί με δεξιοτεχνία…!
Η αλήθεια είναι, πως, τις τελευταίες δυο δεκαετίες “βρόμισε” η Ελλάδα -το “βρόμισε” χαριτολογώντας και με την καλή έννοια…- από πάσης φύσεως μουσικούς, Έλληνες κι Αλλοδαπούς! Όσο δεν είχαμε, και κλαιγόμαστε, σήμερα, “πλούσια τα ελέη…”. “Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, μουσικό θα συναντήσεις”! Το θέμα είναι, τι θα γίνουν και πώς, και πού θ’ απορροφηθούν όλοι αυτοί οι, πάσης φύσεως, μουσικοί… από “υψηλής στάθμης” μέχρι “χαμηλής” και από μαέστροι και εκτελεστές “a capella” και “ενόργανης” μέχρι…
Τα Μουσικά Τμήματα των Πανεπιστημίων μας σε πρώτη φάση, και σε δεύτερη φάση τα Ωδεία και οι Μουσικές Σχολές, αλλά και το εξωτερικό, κατά πολύ… τροφοδοτούν την Ελλάδα με μουσικούς “ευρωπαϊκούς” και “βυζαντινούς”, “παραδοσιακούς” και σολίστες μέχρι ό,τι μπορείς να φανταστείς… από τους, απλά, παίζοντες ταμπουρά μέχρι άρπα! Ευτυχώς, που, απορροφούν, κατά κύριο λόγο, τα Μουσικά Σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια… διότι, τα Ωδεία μας και οι Μουσικές σχολές μας, κατά πολύ, “πέρασε η μπογιά τους”… ενώ, σήμερα είναι και πολύ δύσκολες, οικονομικά, οι εποχές…
Είναι μια ευκαιρία, λοιπόν, σήμερα, οι υφιστάμενες Χορωδίες και Μπάντες, να ενισχυθούν, δεόντως… τόσο με μαέστρους όσο και με εκτελεστές… Και δεν λέμε μία Δημοτική μπάντα να διώξει τους υπάρχοντες και να τους στερήσει “το ψωμί”… αλλά “να μπολιάσει” το σύνολο με “εξτρά” περιπτώσεις δηλ. δύο τριών ή και πέντε οργάνων από τους πτυχιούχους και άριστους του είδους, πρώτα Ελλήνων και μετά Ξένων… Το ίδιο και οι Χορωδίες… Όχι· δεν είναι ντροπή, μια Χορωδία, να ενισχύσει το άκουσμά της με τρεις τέσσερις σοβαρές ποιοτικές φωνές… και είναι λάθος να περιφρουρούμε την εντοπιότητα όταν, όταν “η Τέχνη δεν έχει σύνορα”… Αρκεί να πληρωθούν, αυτοί οι άνθρωποι, είτε ως “μόνιμοι” είτε ως “έκτακτοι” ενισχύοντας εξαιρετικές περιπτώσεις, που, αφορούν εκδηλώσεις απαιτήσεων ιδιαίτερου ρεπερτορίου, και στο οποίο ρεπερτόριο, οι υπάρχουσες φωνές δεν δύνανται ν’ ανταποκριθούν… Το ίδιο μια Μπάντα… αν της λείπει μια κορνέτα ή ένα κλαρινέτο ή ένα μπάσο…
Ακόμη ακόμη, ένας Δήμος επιβάλλεται να έχει, για τις ανάγκες του, μια ολιγομελή Ορχήστρα Ελαφράς Μουσικής… Με τις “καραβάνες” των παλιών “ημιμαθών” μουσικών, δεν μπορεί να κάνει τίποτα…· όμως, με κάποιους διπλματούχους ή βιρτουόζους του είδους, που, υπάρχουν, πάμπολλοι και “φθηνοί”, σήμερα, στη “μουσική αγορά”, λύνεται το πρόβλημα… Το ίδιο και με Μαέστρους… διότι επιμένουν, Χορωδίες και Μπάντες, να διατηρούν “εμπειρο-Μαέστρους” όταν υπάρχουν άλλοι σπουδαγμένοι…· ναι, είναι παράλογο και άκρως ανόητο… να μπορείς ν’ ανεβάσεις, κατά πολύ την ποιότητά σου, και συ να ολιγορείς κατατριβόμενος με τις μετριότητες…
ο κ. Μπορντώ
(15)