Η Αρκαδία ενέπνευσε, σπουδαίους καλλιτέχνες
πρόσφερε θέματα πολλά, για τις καλές τις τέχνες.
Με τις γραφές των ποιητών, Σαίξπηρ, Γκαίτε και Σίλλερ
η Αρκαδία έγινε, παραμυθένιο θρίλερ.
Το άξιο χέρι του Πουσέν, του Γάλλου του ζωγράφου
σύνθεση φιλοτέχνησε, στην πλάκα ενός τάφου.
Την αρκαδολατρία του, που ‘χε μες στην ψυχή του
έντεχνα τη φανέρωσε, με τη ζωγραφική του.
Έργο που έχει έμπνευση, ευγενικής καρδίας
φέρει τίτλο ευφρόσυνο «Ποιμένες Αρκαδίας».
Ποιμένα Αρκάδα ο Πουσέν, έβαλε πεθαμένον
μέσα σ’ ένα κυβόλιθο, άρτια τεχνουργημένον.
Επάνω στην ταφόπλακα, έγραφε μία φράση
που όποιος διάβαινε σιμά, έσκυβε να διαβάσει.
Η φράση ήταν η εξής: «Et in Arcadia ego»
εύγλωττα υποδήλωνε: Αρκαδισμόν εκπέμπω!
Την έγραψε λατινικά, αφού στην Ιταλία
έδρασε και μυήθηκε, στην αρκαδολατρία.
Μπροστά στο καλλιτέχνημα, στεκόταν μια ομάδα
από ποιμένες τέσσερις, πατριώτες του Αρκάδα.
Η σκέψη τους βασάνιζε, τι τάχα να σημαίνει
ετούτη η επιγραφή, στον τάφο χαραγμένη.
Για τον καθένα ήτανε, μεγάλη ευτυχία
να είχε την προέλευση, από την Αρκαδία.
Αυτό ήταν το νόημα, όπου αναζητούσαν
κι όταν το ανακάλυψαν, από χαρά σκιρτούσαν.
Αυτό το αριστούργημα, της τέχνης το μνημείο
από παλιά φυλάσσεται, στου Λούβρου το Μουσείο.
Οι επισκέπτες στέκονται, μπροστά και το θαυμάζουν
την αρκαδολατρία τους, στα ύψη ανεβάζουν.
Αν κι από τότε πέρασαν, τριακόσια τόσα χρόνια
η αίγλη του η αρκαδική, θα παραμένει αιώνια.
Ας εμπνευστούν οι σημερινοί, οι τοπικοί «ποιμένες»
κι ας αναστήσουν γρήγορα, δόξες τις περασμένες.
Όλες τις εκκρεμότητες, εύστοχα ας ρυθμίσουν
ώστε την Αρκαδία μας, να την αναγεννήσουν.
Η δόξα η αρκαδική, να φθάνει στα ουράνια
τα τέκνα της τ’ αγαπητά, να νιώθουν περηφάνια.
Τότε και κείνοι θα χαρούν την υστεροφημία
εάν δοθούν ολόψυχα, στη μάνα ΑΡΚΑΔΙΑ.
Έτσι, θα ειπεί ο καθένας τους: «Et in ARCADIA ego»
με τα καλά τα έργα μου, σαν φως Λυκαίου φέγγω!
Χρυσόστομος Κριμπάς.
(14)