Γράμμα από το Παρίσι,
του μακαρίτη, φίλου μου, Ηλία Πετρόπουλου,
του οποίου, οι στάχτες, διασκορπίστηκαν στους υπονόμους του Παρισιού!
“Τάχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα”. Ανατρέχω στη νεότερη αυτή παροιμία καθότι με την Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισαν να πλακώνουν καινούργιες γιορτές, μετά ή άνευ αγίων.
Η Πρωτομαγιά, σαν Ημέρα της Εργατιάς, ξεθύμανε πριν συμπληρώσει έναν σωστό αιώνα. Και μεταμορφώθηκε σε άλλη μια ευκαιρία λυσσασμένης φυγής από τις πόλεις, όπως ακριβώς τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και αι Εθνικαί Εορταί. Κάποιες άλλες γιορτές εμφανίστηκαν μεταπολεμικώς: η 28η Οκτωβρίου, η 8η Μαΐου που παραδόθηκε η Γερμανία (στην πραγματικότητα τα σχετικά πρωτόκολλα τα υπόγραψαν ο φον Κάιτελ και οι τρεις Σύμμαχοι στις 9 Μαΐου), η Ημέρα της Γυναίκας, η Ημέρα της Μητέρας και άλλα τινά. Η Ημέρα του Πατέρα δεν καλοέφτασε ακόμη στην Ελλάδα. Όλες αυτές οι γιορτές είναι γιορτές άνευ αγίων.
Το ορθόδοξο ημερολόγιό μας περιλαμβάνει αρκετές κατοσταριές αγίων, οσίων και μαρτύρων, αυστηρώς ιεραρχημένων. Όμως, πολλοί από αυτούς τους αγίους δεν θεωρούνται άγιοι. Υπάρχουν κάποιοι άγιοι που δεν τους αναγνωρίζει το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Δεν θέλω να ανακατευτώ στους δογματικούς καβγάδες των παπάδων. Εξάλλου, υφίστανται κάποια απροσδόκητα κενά και πλείστες όσες αμφιβολίες.
Η Παναγία δεν είναι αγία, αφού δεν έχει κανονιστεί.
Οι αρχάγγελοι κατέχουν μιαν αόριστη θέση -στις 8 Νοεμβρίου έχουμε τη γιορτή των Αρχιστρατήγων, τουτέστιν των Μιχαήλ και Γαβριήλ!
Είναι γνωστό ότι όλες οι πόλεις έχουν έναν άγιο-πολιούχο, όπως η Αθήνα τον Άγιο Διονύσιο και η Θεσσαλονίκη τον Άγιο Δημήτριο.
Και είναι γνωστό πως όλα τα επαγγελματικά σωματεία διαθέτουν το καθένα τους και τον αναπόφευκτο άγιο-προστάτη.
Στις 15 Σεπτεμβρίου γιορτάζουν τη μνήμη του Αγίου Πορφυρίου του από μίμων.
Ο Άγιος Πορφύριος θεωρείται προστάτης των ηθοποιών. Ο Πορφύριος ήταν μίμος και λένε πως, τάχα ο αυτοκράτορας Ιουλιανός τον πρόσταξε να πει διάφορα καλαμπούρια κατά των χριστιανών, αλλά ο Πορφύριος (τάχα) αρνήθηκε, όποτε ο Ιουλιανός του σκάρωσε μια καρναβαλίστικη βάπτιση και, εν συνεχεία, τούκοψε το κεφάλι. Τέτοια λένε οι παπάδες, αλλά στην ουσία αγνοούμε αν ο Πορφύριος αναγορεύτηκε μάρτυς η άγιος και, επιπλέον, δεν βρέθηκε τροπάριο που να τον αφορά.
Παρόμοια είναι και η ιστορία του αγίου Σεβαστιανού, προστάτη των ομοφυλοφίλων. Και είναι σημαδιακό το ότι ο Τσαρούχης τον ζωγράφισε. Ωστόσο, το φρούτο αυτό μας ήρθε έξωθεν. Δεν χρειάζεται να αφηγηθώ τον αμαρτωλό βίο του Σεβαστιανού, που όλοι μας τον ξέρουμε: επρόκειτο για έναν Γανυμήδη κάποιου ρωμαίου αυτοκράτορα που, δια λόγους ερωτικούς, τον σκότωσε δυο φορές -και καλά τούκανε του πούστη.
Ένα άλλο φρούτο μας ήρθε κι αυτό έξωθεν. Υπαινίσσομαι τη Γιορτή των Ερωτευμένων και τον άγιο Βαλεντίνο (Ουαλεντίνος;). Το κακό φούντωσε εσχάτως.
Του αγίου Βαλεντίνου έκαστος ερωτευμένος θεωρεί τον εαυτό του υποχρεωμένο να στείλει στο κορίτσι του ένα μπουκετάκι ή μια κάρτ – ποστάλ με μια μεγάλη καρδιά. Δεν εκπλήσσομαι. Κάπως έτσι, κατηφόρισε στην Ελλάδα και η φιγούρα του αη-Βασίλη.
(42)