Είναι να γελάει ο κανείς… αλλά και να κουνάει το κεφάλι του ή ν’ απορεί με την ασχετοσύνη κάποιων…, κυρίως Μαέστρων, αλλά και Καλλιτεχνικών Δ/ντών ή Διοικητικών Συμβουλίων…· ναι, είναι να «θλίβεται» κανείς με την, πράγματι, ασχετοσύνη κάποιων -όχι, όλων- όσων εμπλέκονται σε Χορωδιακές εκδηλώσεις ή λοιπές συναυλίες Μπάντας κ.λ.π. οι οποίοι, με την πληθώρα όλων των σημερινών ηλεκτρονικών «ενισχυτικών» αλλοιώνουν το άκουσμα, για το οποίο, τόσο πολύ έχουν κοπιάσει, και οι ίδιοι, και οι εκτελεστές τους! Έτσι, λοιπόν, ένα ωραίο και πολύ αρμονικό, χορωδιακό άκουσμα, το σαλατοποιούν τοποθετώντας 4-5 μικρόφωνα εμπρός στα στόματα των εκτελεστών τους! Και να πρόκειται για μια αίθουσα άνω των 500 τ.μ., το καταλαβαίνουμε· όμως, όταν έχουμε Αίθουσα Συναυλίας των 200 τ.μ., τι τα θέλουμε τα μικρόφωνα-μεγάφωνα; Τι το καλύτερο από το φυσικό άκουσμα της ανθρώπινης φωνής και του κλασικού πιάνου;
Τι συμβαίνει; Αν και το έχετε παρακολουθήσει και το γνωρίζετε, ακούστε το:
Άνευ λόγου και αιτίας, κάποιος του Δ.Σ. ή και ο ίδιος, ο Μαέστρος, καλεί, αν όχι έναν απλό ηλεκτρολόγο, καλεί υποτίθεται έναν ειδικό περί τα Ηχητικά –σε μικρές κωμοπόλεις, δεν υπάρχουν ειδικοί περί των Ηχητικών αλλά απλοί ηλεκτρολόγοι που, για μεγάφωνα, χρησιμοποιούν εκκλησιαστικές εξωτερικές κόρνες που τις χρησιμοποιούμε και κατά μήκος του δρόμου της παρέλασης… Τοποθετούν, λοιπόν, μικρόφωνα και μεγάφωνα, και καλούνται οι Χορωδίες να τραγουδήσουν «πρίμα βίστα» ενώπιον των μικροφώνων δηλ. χωρίς να ‘χουνε κάνει έστω και μια πρόβα ώστε να τοποθετηθούνε πιο καίρια τα μικρόφωνα… Ακόμη, και η διοργανώτρια Χορωδία, πολλές φορές, τραγουδάει σ’ αυτά για πρώτη φορά!
Το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο: σκάλες κατώτερο από τις δυνατότητες της καθεμιάς Χορωδίας…· αποκρουστικό…! Ο λόγος; μα, τα μικρόφωνα αρπάζουνε περισσότερο τη μια φωνή παρά την άλλη, αποδίδουνε δυνατό ήχο που γίνεται ακόμη πιο εκκωφαντικός όταν παίζει το πιάνο ή και οι κιθάρες… οπότε χάνεται η 4φωνία και το πανηγυριώτικο μονόφωνο κυριαρχεί…! Σ’ ένα χώρο 200 τ.μ. καταλαβαίνει κανείς τι το «τρελό» συμβαίνει… Αυτός που χειρίζεται την κονσόλα, εννοείται πως είναι άσχετος από Χορωδιακό τραγούδι ή μουσική της Μπάντας ή Ορχήστρας… οπότε, το οικοδόμημα που αποτελείται από Μαέστρο, Εκτελεστές, Δ.Σ., χρήματα, πρόβες, ώρες, μέρες, μήνες… ναι, όλο αυτό το οικοδόμημα, μέσα σ’ ελάχιστα λεπτά, κατακρημνίζεται διότι επαφίεται στην άγνοια του χειριστή της κονσόλας και στην ασχετοσύνη των υπεύθυνων!
Γιατί, τι χρειάζονται τα Ηχητικά σε μια αίθουσα των 200-300 τ.μ.; χωρίς την κατάλληλη ρύθμιση, άλλωστε, το άκουσμα είναι, όπως είπαμε, ένα συγκεχυμένο μονόφωνο· μια φανφάρα! Δεν υπάρχει συντονισμός των μικροφώνων πιάνου-λοιπών οργάνων-Χορωδίας-Μπάντας-“σολιστών”… Καταντάει ένα “ταρατατζούμ” άκουσμα απ’ αυτά τ’ ακούσματα «των δημοτικών τραγουδιών με κλαρίνο…» οπότε οι δεκάδες ώρες πρόβας, και ο ιδρώτας Μαέστρου και Χορωδών, “πάνε στο βρόντο”…!
Αγαπητοί φίλοι, από τη στιγμή που, θα θεωρηθεί ότι πρέπει να χρησιμοποιηθούν μικρόφωνα, πρέπει να στηθεί η χορωδία και να γίνει πολύωρη πρόβα με τοποθετημένα τα μικρόφωνα και τα μεγάφωνα… και τον Μαέστρο να διευθύνει από μακριά ώστε, ο ίδιος, να κρίνει το τι βγαίνει από τα μεγάφωνα κι αν είναι πραγματικό κι επιθυμητό αυτό το αποτέλεσμα… Ο ίδιος πρέπει να διορθώνει τον «κονσολίστα» και να στέκεται από πάνω του ή, αν δεν μπορεί ο ίδιος να κάνει όλ’ αυτά, βάζει κάποιον άλλον που γνωρίζει… Ρυθμίζεται η ένταση –άλλη η ένταση με κενή αίθουσα κι άλλη με γεμάτη ή ημιπλήρη κόσμο…- και ο αριθμός των μικροφώνων, η απόσταση από τους χορωδούς ή από τον σολίστα… κι όλα τα σχετικά… οπότε και “καρφώνουμε με κιμωλία” στο δάπεδο την ακριβή θέση τους… κάτι που γίνεται και στην κονσόλα με τ’ αριθμητικά δεδομένα, αντίστοιχα…
Καθεμιά χορωδία πρέπει να κάνει πρόβα ώστε να ρυθμίσει την απόσταση των μικροφώνων, την ποσότητα κι όλα τα σχετικά παραπάνω… κι όχι «στο άγνωστο» με το «πάμε κι ότι βγει…» διότι είναι σίγουρο, ότι, το άκουσμα θα είναι «μάπα»! Άφησε, που, άλλοι, ενώ δεν χρησιμοποιούν μικρόφωνα, βάζουν μόνο ένα για τον εκφωνητή, που, όμως, τόσο ο εκφωνητής όσο και ο Μαέστρος, ξεχνούν να το κλείσουν μετά την εκφώνηση… οπότε ακούγεται πολύ πιο έντονα μια φωνή, η πιο κοντινή!
Κι όμως, είναι «επιστήμη» ο ήχος… και το φως, θα λέγαμε, που, θ’ αναλύσουμε άλλοτε… Θα έχουμε παρακολουθήσει την εμφάνιση μια Συμφωνικής Ορχήστρας, σ’ εσωτερικό χώρο ή εκτός… Θα έχουμε διαπιστώσει, με ποια «ευλάβεια» ο ειδικός τοποθετεί, σε κάθε όργανο, το μικρόφωνο, τις πρόβες που κάνει, ατομικά και συνολικά… Το ίδιο και για μια ηχογράφηση…
Αν, μάλιστα, φτάσουμε στο καλοκαίρι… σε καμιά παραλία ή δίπλα ή εντός σε πάρκο… εκεί γίνεται το έλα να δεις… οπότε, λες, “γιατί να διδάξω, πολυφωνικά, αυτό το τραγούδι και να σκοτωθώ στις πρόβες, και όχι μονόφωνα…”.
Ας αποφεύγουμε, εάν είναι δυνατόν, λοιπόν, τα μικρόφωνα, δείγμα, ότι σεβόμαστε πρώτα το κοινό κι έπειτα τους εαυτούς μας… Η Χορωδία και η Μπάντα, ταυτόχρονα, είναι ακρόαμα και θέαμα· χίλιες φορές πιο πλήρες και αρεστό είναι το πολυφωνικό άκουσμα, από το μονόφωνο! Ας μην το στραπατσάρουμε αυτό το άκουσμα… για το οποίο τόσο πολύ δουλέψαμε για να το πετύχουμε…· σας παρακαλώ…· για ένα μαγικό άκουσμα… φέρνουμε τον ειδικό επί των ηχητικών, που, όμως, δεν τον αφήνουμε μόνο του αλλά συμμετέχουμε κι εμείς, απαραίτητα…
Ο κ. Μι-Σολ
Υ.Γ..: Το “έλα ν’ ακούσεις” με τα ηχητικά γίνεται στις εκκλησίες…· όμως, άλλη φορά…
(115)