Έχουμε “μπλέξει τα μπούτια μας”… και “πνιγόμαστε σε δυο κουταλιές νερό”… μέσα σε δυο όρους… λες, και η ελληνική γλώσσα, είναι τόσο φτωχή που στερείται… Έτσι, λοιπόν, ακούς και ξανακούς “Φεστιβάλ Κατσικοχωρίου” ή “Συνάντηση Πάνω Παναγιάς” ή…! Ναι· δυο λέξεις κυριαρχούν: «Φέστιβαλ ή Φεστιβάλ» και «Συνάντηση»… Καμιά φορά, από κάτι “χωρικούς…”, ακούς “Χορωδιακό αντάμωμα στ’ απάνω αλώνι” ή “Κοντσέρτο…”-“Κονσέρτο…” κι ανάθεμα αν γνωρίζουν τι σημαίνει και τι εκπροσωπεί ο όρος Κοντσέρτο ή Κονσέρτο ενώ, το “Συναυλία” είναι ένας ξεχασμένος όρος… και αποδιοπομπαίος… επειδή, δήθεν, χρησιμοποιόταν παλιά…· κι όμως, είναι τόσο αρμονικός στο άκουσμα και στην έννοια…!
Δεν είναι του παρόντος σχολίου ν’ αναπτύξουμε τι σημαίνει το καθένα, από τα παραπάνω, όμως, γιατί πρέπει, «σώνει και καλά» να μπει κάτι από τα παραπάνω; Χάθηκε η φαντασία; Τι στείρα ονοματοδοσία έχει πέσει και μας έχει καταλάβει; Όπου να διαβάσεις κι όπου να στρίψεις τα μάτια σου… “Φεστιβάλ Χορού…”, “Φεστιβάλ Φιλαρμονικών…”, “Θρησκευτικό Φεστιβάλ…”, “Φεστιβάλ Σκόρδου”, “Φεστιβάλ Μελιτζάνας”… Ας κουνήσουμε τα κεφάλια μας να κατεβάσουμε ιδέες, ονομασίες… μη μας πιάνει…
Η Χορωδία είναι τραγούδι, η Μπάντα είναι μουσική, η Ορχήστρα είναι πανδαισία… γιατί, λοιπόν, να μην χρησιμοποιούμε ονομασίες σχετικές με άνθη, εποχές, μήνες, άλλα κοσμητικά επίθετα όπως θρησκευτικά, εορταστικά, ημερολογιακά, επετειακά, μυθολογικά, ιστορικά… Ας διώξουμε, λοιπόν, από πάνω μας την “οξεία Φεστιβαλίτιδα” που έχει καταντήσει “φρενίτιδα” κι ας επιλέξουμε κάτι το πρωτότυπο και πρωτοποριακό… ώστε να διακρινόμαστε από τους άλλους αλλά και να υπερτερούμε και να διαφέρουμε…
(14)