Δημήτρης Παπαδημητρίου | Ο έρωτας καθώς ξεθυμαίνει, αφήνει την κάπνα μιάς αγιοσύνης στο ταβάνι της ψυχής μας.

‘Ενα πιάνο που πάνω του είναι χαραγμένο το όνομα “Ζimmermann”, μια παρτιτούρα,  ένας μετρονόμος και δυο παιδικά χεράκια αγγίζουν με δέος τα πλήκτρα. Τα πόδια της οριακά φτάνουν τα πεντάλ, αλλά αυτό δεν την πτοεί. Αγαπά άλλωστε τόσο πολύ τη συναρπαστική τέχνη της μουσικής.

Τα χρόνια περνούν κι εκείνη σκέφτεται: “Πόσο θα ήθελα να  δημιουργήσω τις δικές μου μελωδίες και να γνωρίσω ανθρώπους που με τα έργα τους αγγίζουν την ψυχή μου…”

To ονειροπόλο κοριτσάκι που κάποτε “ταξίδευε” στα μαγικά πλήκτρα του πιάνου, μεγάλωσε και… μπορεί να μην έγινε μουσικός τελικά, πραγματοποίησε όμως μια επιθυμία της. Είχε την ιδιαίτερη τιμή και χαρά να συνομιλήσει με έναν από τους πιο χαρισματικούς Έλληνες μουσικοσυνθέτες.

“Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος.” είπε κάποτε ο σπουδαίος φιλόσοφος, Φρήντριχ Νίτσε. Θα ήθελα να συμπληρώσω σε αυτή τη σοφή του σκέψη, ότι χωρίς καλλιτέχνες που δημιουργούν υπέροχες μουσικές, η ζωή θα έχανε τη μαγεία της… Αυτή είναι και η ξεχωριστή περίπτωση του Δημήτρη Παπαδημητρίου.

Χωρίς υπερβολή, πίσω από κάθε τραγούδι που αγαπώ, “κρύβεται” η μουσική του, που δεν υπάρχει αμφιβολία πως έχει τη δύναμη να παραμείνει ανεξίτηλη στο χρόνο.

Πώς να προσπεράσεις το πολύπλευρο έργο του,  το οποίο εκτείνεται από τη συμφωνική μουσική και τα soundtracks κινηματογραφικών ταινιών και αγαπημένων τηλεοπτικών σειρών έως τη μελοποιημένη ποίηση και τις σπουδαίες συνεργασίες του.

Η “Αναστασία”, το “Μη Φοβάσαι Τη Φωτιά”, το “Λόγω Τιμής”, το “Η ζωή που δεν έζησα”, τη “Λένη” και τις “Μάγισσες Της Σμύρνης”, το “Έτσι ξαφνικά”, “Ιωάννα της Καρδιάς”, “Γιούγκερμαν”, “Φεύγα”…

 

 

 

 

 

Ή “Τα τραγούδια για τους μήνες”, όπου μελοποίησε γνωστούς Έλληνες ποιητές, τις “Μέρες Επιταφίου”σε κείμενο Νίκου Γκάτσου, το συμφωνικό έργο “Ερωτικό Λόγο” με αναφορά στο ομώνυμο έργο του Γιώργου Σεφέρη… Κι αυτά είναι κάποια από τα σπουδαία έργα του…

 

 

Σήμερα, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, αντλώντας έμπνευση από διάφορες εποχές της ζωγραφικής τέχνης, δημιουργεί τα Συμφωνικά Ζωγραφικά Soundtracks, έργο συμφωνικό που θα παρουσιάσει σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στις 6 και 7 Μαρτίου 2018.

Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά που περιηγείται στις διάφορες εποχές της ζωγραφικής τέχνης για να συνθέσει ένα μουσικό έργο, ωστόσο εμβαθύνει στην ιδέα της συμπόρευσης των τεχνών. Αναπτύσσει σαν ταινίες, τους πίνακες στην κρυμμένη διάσταση του Χρόνου και ντύνει τη μουσική µε τα χρώματα που γεννά ο ήχος.

Με τον αγαπημένο Δημήτρη Παπαδημητρίου, είχαμε μια συζήτηση ξεχωριστή – θα έλεγα- όπως άλλωστε ξεχωριστός είναι και ο ίδιος. Ανάμεσα σε άλλα, μου μίλησε για το έργο του και την πηγή έμπνευσής του, το “Μεγάλο Ερωτικό” που διέκρινε το ταλέντο του, το Μίκη Θεοδωράκη που τον θεωρεί ως το μεγαλύτερο νέο Έλληνα συνθέτη, για το μεγαλείο της αγάπης, το νόημα του έρωτα και πού μπορεί να μας οδηγήσει, την ευτυχία, τα μαθήματα της ζωής…

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου έως τα επτά του χρόνια.  Ένας Αιγυπτιώτης – όπως ήταν και ο πατέρας μου- νομίζω πως δε θα μπορούσε να “ξεφύγει” από την ιδιαίτερη κουλτούρα, την πνευματική καλλιέργεια, την ποιότητα και τα υψηλά ιδανικά…

Respect…

-Όταν η μουσική συναντά τη ζωγραφική, γίνεται το θαύμα. Θα ήθελα να μου μιλήσετε για το δικό σας θαύμα, τα “Συμφωνικά Ζωγραφικά Soundtracks”,  που θα παρουσιαστεί σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στις 6 και 7 Μαρτίου 2018.

Υπερβάλλετε σαφώς και σας ευχαριστώ, τα καλά λόγια τις στιγμές της μεγάλης προσπάθειας είναι απαραίτητα.

Πέρυσι είχαμε την ιδέα, στα πλαίσια των “Μετασχηματισμών” του “‘Ελληνικού Σχεδίου” , να παραγγελθούν έργα συμφωνικά, από τρείς συνθέτες, εν οις και εγώ, που να έχουν ως αφετηρία έμπνευσης την ζωγραφική. Ο Τάσος Ρωσόπουλος, ο Μιχάλης Οικονόμου και εγώ λοιπόν γράψαμε είκοσι λεπτά μουσικής ο καθείς που παίχτηκαν με ιδιαίτερη επιτυχία από την Συμφωνική της ΕΡΤ με τον Λουκά Καρυτινό μαέστρο. Έτσι ξεκινησαν όμως οι εχθροπραξίες ανάμεσα σε μένα και τη ζωγραφική που ήταν αδύνατον να μείνουν στα είκοσι λεπτά. Η ιδέα ενός μεγαλύτερου- σπονδυλωτού ωστόσο πάντα έργου γεννήθηκε. Και παραμένει πρέπει να πώ, άσβεστη η φωτιά που άναψε. Πόσοι ζωγράφοι ακόμα θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη μουσική μου στα δικά τους μονοπάτια… 

-Υλικό έμπνευσής σας για το νέο σας συμφωνικό έργο,είναι επτά σπουδαίων ζωγράφων. Ποιους έχετε επιλέξει και γιατί;

Είναι δύο πίνακες συγκεκριμένοι, ‘Το Νησί του Θανάτου” του Μπέκλιν και “Η Παιδική Συναυλία” του Γιώργου Ιακωβίδη. Τα υπόλοιπα πέντε έργα είναι αφιερώματα σε ζωγράφους γιά την πλευρά εκείνη της ζωγραφικής τους τεχνικής και φιλοσοφίας που με πυροδότησε. ̈Ενα δικό μου σχόλιο-οπτική γιά αυτούς συνολικά. 

-Ο αριθμός 7 θεωρείται ιερός, συμβολικός και κλείνει μέσα του μια δύναμη μυστηριακή. Ήταν τυχαία η επιλογή 7 ζωγράφων

Το επτά είναι ένας αριθμός δυνατός που στέκει ανάμεσα στο λίγο και το πολύ. Ενας “πρώτος” αριθμός που προσφέρει εύκολη, διπλή χρυσή τομή στο τρία ή το τέσσερα. Και ανανεώνει το μυστήριο του μη ισορροπώντας αλλά “αρμονίζοντας”. Επειδή στο έργο υπάρχει τεράστια πικοιλλία υφών και φόρμας χρειαζόταν μιά τέτοια αριθμοσοφία στο περιτύλιγμα του. Ωστόσο τα κομμάτια είναι φτιαγμένα και γιά να παίζοντα και ένα-ένα ή και κατά ομάδες. 

-Ένας από τους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών, ο Πωλ Γκωγκέν, συγκρίνοντας τη ζωγραφική με την τέχνη της μουσικής, εντοπίζει ένα καίριας σημασίας ζήτημα που αφορά στη ζωγραφική τέχνη. Εκείνο της ενότητας της αισθητικής εμπειρίας που βιώνει ο θεατής απέναντι από το εκάστοτε έργο της τέχνης. Σύμφωνα με τον ζωγράφο, όταν ακούμε μουσική, αντιλαμβανόμαστε ένα ερέθισμα κάθε φορά, γεγονός που αφαιρεί από την ακουστική εμπειρία την αίσθηση της ενότητας. Ποιά είναι η άποψή σας;

Συγχέει φοβάμαι ο Γκωγκέν το “στιγμιαίο” της πλήρους εμπειρίας με την έννοια της ενότητας. Κάτι τέτοιο θα ίσχυε εάν έλειπε η μνήμη που συγκροτεί στο μυαλό του θεατή την φόρμα ενός θεατρικύ έργου, ενός μουσικού έργου, μιάς ταινίας αλλά και ενός γλυπτού. Θα μπορούσα να δεχτώ ότι η πρώτη εντύπωση είναι σαφώς πληρέστερη ως πληροφορία από το πρώτο δευτερόλεπτο στο άκουσμα ενός μουσικού έργου, αλλά και στη ζωγραφική απαιτείται χρόνος “ανάγνωσης” ενός πίνακα. Από την άλλη σε μιά φόρμα που συντίθεται στον χρόνο ανά πάσα στιγμή υπάρχει μιά πλήρης εικόνα. Η μουσική αφήγηση είναι η συρραφή πλήρων μουσικών “εικόνων”. Ο Γκωγκέν συνέλαβε από την πλευρά του εικαστικού το φυσικό μειονέκτημα της ζωγραφικής (στην έλειψη δυνατότητας καταγραφής μέσα στο χρόνο) ως πλεονέκτημα. Και έχει εκεί τελικά δίκιο. Γιατί υποχρεώνεται να συμπυκνώσει σε μιά στιγμή όλο τον χρόνο. Ετσι λχ στο “Ναυάγιο της Μέδουσας” (‘La Meduse, Jerico) που δεν έκανα δυστυχώς μουσική, όλες οι μέρες της περιπέτειας , όλα τα στάδια, καταγράφονται ταυτόχρονα. Το ίδιο και στις μετώπες των αρχαίων ναών που αφηγούνται ολόκληρα έπη κλπ. Εκεί τον χρόνο που δεν διαθέτει η εικαστική αφήγηση τον βάζει η θεατής περιηγούμενος και συνθέτοντας στο μυαλό του τη φόρμα, όπως και με τη μουσική. Το πρόβλημα έλλειψης ενότητας θα είχαν μόνο θεατές με πολύ μικρή μνήμη, τα ψάρια λχ. Γιαυτό και δεν τα καλώ ποτέ στις συναυλίες αλλά πολύ συχνά στην κουζίνα. 

 

-Όποιος ακούσει το νέο σας δημιούργημα, ποια είναι τα συναισθήματα που πιστεύετε ότι θα του γεννηθούν;

Η λέξη soundtrack δεν είναι τυχαία. Συμπληρώνοντας την προηγούμενη ερώτηση σας θα έλεγα ότι η μουσική με έναν μη εικαστικό τρόπο προσφέρει την αφηγηματικότητα αλλά και την προβολή του έργου στην τέταρτη διάσταση. Εκεί πολλά αινίγματα μεγεθύνονται και άλλα αντίθετα επιλύονται, προσφέροντας κάποια ανακούφιση. Πρέπει να εξηγήσω ότι η Ζωγραφική κρύβει το μεγαλείο της στην έλλειψη του χρόνου και η Μουσική το δικό της στην έλλειψη των τριών βασικών διαστάσεων. Στον υπέρτατο τους αυτό υπαινιγμό φωλιάζει η Ποίηση. Στο Ά-χρονο της ζωγραφικής και το άυλο της Μουσικής φωλιάζουν έννοιες όπως ο Θεός ή ο Θάνατος. Σε όλα τα ζωγραφικά θέματα που διάλεξα (και με διάλεξαν) ελλοχεύουν αυτές οι έννοιες. 

-Έχω διαβάσει πως όταν ο Μάνος Χατζιδάκις άκουσε μουσική σας, σάς παρότρυνε να ασχοληθείτε με αυτήν την τέχνη. Θα ήθελα να μου μιλήσετε για τη γνωριμία σας, και τις συμβουλές του.

Αποτελεί ακόμη ένα μυστήριο γιά μένα τι διέκρινε και με κάλεσε να γνωριστούμε. Άκουσε ένα “χορικό” γιά τον Οιδίποδα Τύρανο που είχα γράψει στα 19 μου γιά μιά φοιτητική παράσταση που ηχογραφήθηκε δωρεάν στο Τρίτο, στο στούντο C. Η μέγιστη του ραδιοφώνου αείμνηστη Ρηνιώ Παπανικόλα και ο παραγωγός Γιώργος Μητρόπουλος το έπαιξαν στις εκπομπές τους. Γνωριστήκαμε κάπως επεισοδιακά. Γϊναμε υποτίθεται φίλοι, υποτίθεται έγινα βοηθός του στη θέση του Νίκου Κηπουργού που έφυγε έξω γιά σπουδές, στην πραγματικοτητα ήμουν ένας μαθητής του και ένας μουσικός του. Δίπλα του όλη η πνευματική Ελλάδα της γενιάς του 50. Γκάτσος, Τσαρούχης, Κούν, Ελύτης. Έγινα σιωπηλός μάρτυρας μιάς παρέας που κουβάλησε- και κουβαλάει φοβάμαι ακόμα- όλη την Ελλάδα στους ώμους της. Είμασταν κι άλλοι πιτσιρικάδες απο δίπλα, όχι τυχαία. Φτιάχτηκε “παραμάγαζο” κατ’εικόνα και ομοίωσιν, η δικιά μας παρέα. από μικρούς και άλλους μεγάλους που δεν ανήκαν στον κύκλο του Μάνου ευθέως. Ο Νίκος Ξυδάκης, Η Ζυράνα Ζατέλη ο Γιώργος Μανιώτης, ο Γιώργος Χρονάς, ο Γιάννης Κοντός, ο Γιώργος Κουμεντάκης, ο Άρης Ρέτσος και καμμιά εικοσαριά άλλοι πιτσιρικάδες. Από μεγαλύτερους ο Νίκος- Αλέξης Ασλάνογλου, ο Γιώργος Ιωάννου, καμμιά φορά ο Νίκος Μαμαγκάκης, που μαζευόμασταν στου Παυριανού και κάναμε βόλτες στην Ακρόπολη. Κάναμε και πολύ επιτυχημένο παράνομο εραστεχνικό πρόγραμμα στον 425 του Λεωνίδα Αρνιακού μαζί τον Αρη το Δαβαράκη, τον Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη και όλους αυτούς από δίπλα. Ο Μάνος, παρών ή απών, κινητοποιούσε όλους μας να δημιουργούμε, να αντιστεκομαστε, να διαφωνούμε -κυρίως με τον ίδιον! Εγώ ανήκα και στις δύο παρέες εξ ίσου. Ο Μάνος με έμαθε πάνω από όλα πως στέκεται ένας καλλιτέχνης σε μιά κοινωνία που και τον τιμά και τον δοξάζει αλλά και αναζητά να τον ευτελείσει και να τον εκμεταλλευτεί. Τα βήματα του ακολουθώ και τα διδάγματα θυμάμαι και συνεχίζω όσο μπορώ. 

-Ο Μίκης Θεοδωράκης σας ξεχώρισε σε συνέντευξη του στο Θανάση Λάλα, ως τον σημαντικότερο νέο Έλληνα συνθέτη. Ποια σκέψη και ποιο συναίσθημα σας δημιουργείται στο άκουσμα τόσο υπέροχων σχολίων για το πρόσωπό σας;

Ο Μίκης είναι πατριαρχική φιγούρα γιά την σύγχρονη Ελλάδα. Τον αγάπησα, τον μελέτησα και τον θαύμασα γιά τα τραγουδια του. Μικρός όταν ήθελε να τον συλλάβει η Χούντα αγόραζα τον “Ελεύθερο Κόσμο” κάθε μέρα με τεράστια αγωνία γιά να διαβάσω αν εξακολουθεί να διαφεύγει. Οταν τον συνέλαβαν ντυμένο παπά και τον πήγαν γιά μιά μέρα στο Πικέρμι-πριν τον φυλακίσουν- πήγαμε με τον αγαπημένο θείο μου Λεωνίδα το βράδυ έξω από το κτίριο όπου τον κρατούσαν. Ημουν οκτώ-εννιά ετών. Ομως δεν τον γνώρισα από κοντά-ούτε και όταν είπε όλα αυτά τα ωραία στον Θανάση Λάλα. Ανταλλάξαμε μόνο δύο ωραίες επιστολές. Ηταν συγκλονιστικό και τελείως απροσδόκητο γιατί ήμουν – πλέον-σεσημασμένος “Χατζιδακικός” . Ομως ένας μεγάλος καλλιτέχνης όπως ο Θεοδωράκης υπερβαίνει τέτοιου τύπου ταμπέλλες, που δεν ισχύουν σε καμμία σοβαρή περίπτωση. Αυτή η δήλωση όπως και μιά επιστολή-κριτιτκή του Κάραγιαν στόν αείμνηστο καθηγητή Γεωργάκη γιά τον “Αρχάγγελο του Πάθους” ήταν σημαντικώτατη ώθηση να συνεχίσω. 

 

-Αν έπρεπε να επιλέξετε μόνο ένα τραγούδι που έχετε μελοποιήσει και  που αγαπάτε περισσότερο, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Αμφιβάλλω αν μπορώ και είκοσι να ξεχωρίσω. Το εννοώ. 

-Πάντα πάντα θα`ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει” γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο “Παράπονό” του, που έχετε μελοποιήσει. Υπάρχει, πιστεύετε, δεύτερη ζωή, ή ευκαιρία να ζήσουμε κάποια πράγματα από την αρχή;

Δεύτερη ευκαιρία υπάρχει μόνο εγκαίρως, δηλαδή εντός της μιάς ζωής μας. Ενας φίλος θεοσεβής μου έστειλε τους στίχους αυτούς σε μήνυμα σταματώντας στο “Δεύτερη ζωή δέν έχει”. Το συμπλήρωσα εγώ σε επόμενο sms. “Δεύτερη ζωή δέν έχει”Αναπάντησε “Γιά σάς τους άθεους”. Kαι εγώ του έγραψα “Για σας υπάρχει Κόλαση”. ̈Ολα αυτά φυσικά ως αστείο γιατί κι εγώ δεν είμαι καθόλου άθεος. `Ομως για σκεφτείτε το! Καλύτερα ίσως. 

 

-Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ`αγάπησες. Μόνο γιατί μ`αγάπησες γεννήθηκα,”είναι οι υπέροχοι στίχοι της Μαρίας Πολυδούρη που πολλοί γνώρισαν μέσα από τη μουσική σας. Έχετε νιώσει ποτέ το μεγαλείο αυτής της υπέρτατης αγάπης; 

Ναι, υπήρξα σίγουρος ότι αγάπησα και αγαπήθηκα τόσο, πολλές φορές στη ζωή μου.

 

-“Θέλω να σε δω, μ`έρωτα βαρύ, να μην μπορεί κανείς να διώξει αυτόν το θάνατο.”γράφει η Λινά Νικολακοπούλου για το τραγούδι της θρυλικής τηλεοπτικής σειράς “Αναστασίας”.Στη ζωή σας και στις δημιουργίες σας, πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας και πού θα μπορούσε να σας οδηγήσει;

Ο Έρωτας οδηγεί ως γνωστόν τον άνθρωπο έως και την τρέλα η την αυτοκτονία. Κακό πράμα όταν δεν μπορεί να ξεθυμάνει. Μα καθώς ξεθυμαίνει αφήνει την κάπνα μιάς αγιοσύνης στο ταβάνι της ψυχής μας. Από αυτό το υλικό, τη στάχτη του, γράφουμε έργα. Όχι υποχρεωτικά γιά τον έρωτα. Αλλά από τον έρωτα. 

 

-“Θα`ρθει η αγάπη να μου λες και τίποτα δεν πάει χαμένο.” -Νίκος Γκάτσος από την “Αγάπη” του. Είναι αλήθεια, λέτε, πως τίποτα δεν πάει χαμένο;

Ναι τίποτε που είναι αναγκαίο και απαραίτητο δεν χάνεται τελικά. Καποιος θα το ζητήσει, θα το θυμηθεί, θα το ανασύρει. Κοιτάχτε λόγου χάριν εσείς τώρα, με ρωτάτε τώρα γιά ενα τραγούδι ενός δίσκου που κυκλοφόρησε μιά εβδομάδα πρίν κλείσει η εταιρεία που το εξέδωσε. Που το βρήκατε, που το διακρίνατε και που το θυμηθήκατε πέντε χρόνια μετά! 

 

-“Μια μεθυσμένη Ανατολή, διπλή στο σώμα μου απειλή Σβήνω τα φώτα στη σκηνή και στο λαιμό περνάω σχοινί”- στίχοι από τους “Λωτοφάγους” του Χρήστου Παναγιωτόπουλου. Γιατί πιστεύετε μπορεί κάποιος να επιλέξει μια “διπλή ζωή” και πού μπορεί να τον οδηγήσει;

Η διπλή ζωή χτυπάει συχνά τους ανθρώπους που δεν μπορούν να αποχωριστούν. Έχει να κάνει με το αίσθημα του θανάτου που κρύβουν οι αποχωρισμοί. Η διπλή ζωή μετατρέπει τελικά σε θύμα αυτόν που δεν μπορεί να σκοτώσει το παρελθόν του. Συχνά όμως έτσι σκοτώνει το μέλλον του. 

 

-Τι χρειάζεται για να γίνει ο έρωτας αγάπη; Πόσο δύσκολο είναι κατά τη γνώμη σας;

Η αγάπη υπάρχει σαν σπόρος και μέσα στον έρωτα. Είναι η πεταλούδα που βγαίνει από την κάμπια. Αλλά ο έρωτας πρέπει να υπάρχει και μέσα στην αγάπη. Αν μείνει μόνη η πεταλούδα χωρίς έρωτα γίνεται μιά υπέροχη φιλία. Καλό κι αυτό. 

-Από τις εμπειρίες που είχατε έως σήμερα, υπάρχει κάτι για το οποίο έχετε μετανιώσει ;

-Μετανιώνεις, αν μπορείς να ξανανιώνεις.

Αν δεν μπορείς, καλύτερα μην απορείς.

Ολα γινήκανε καλά.

-Ποιά είναι η μεγαλύτερή σας φοβία;

Οι προδοσίες νομίζω. Το να αποδεικνύονται οι πιό δικοί σου άνθρωποι προδότες. 

 

-“Θα πάω, παίζω και τυφλός. Στο τραύλισμα είπα `θα πάω, δεν χρειάζεται να πω λέξη αφού η παρουσία μου θα τα λέει όλα`”,ήταν τα λόγια σας, αναφερόμενος στην ασθένεια που σας ταλαιπωρεί. Λόγια που άγγιξαν την ψυχή μας. Ποια είναι η δική σας κινητήριος δύναμη που σας βοηθάει να αντιμετωπίζετε με γενναιότητα και τόλμη τις όποιες δυσκολίες;

Το υπόλοιπο έργο μου και η αγάπη. Οτι δεν έχω ολοκληρώσει. Ενα χρέος σε ανθρώπους που με αγαπούν, είτε από κοντά είτε και από μακρυά. Ειτε με γνωρίζουν είτε όχι. 

-Ποιοι είναι οι ήρωές σας στην πραγματική ζωή; 

Οι ήρωες της πραγματικής ζωής μου οι περισσότεροι απεδήμησαν πριν γεννηθώ και μερικοί κατόπιν. Είναι οι γνωστοί σε όλους μεγάλοι δημιουργοί, φιλόσοφοι, επιστήμονες και -σπανιώτερα- πολιτικοί. Απλά θυμάμαι πάντα ότι αυτοί υπήρξαν σταλήθεια όσο και εγώ και με αυτούς συγκρίνεται τελικά ο καθένας μας. Βολεύει να το ξεχνάμε. Αλλά δυστυχώς ισχύει. Σε αυτούς προσβλέπω σαν αληθινά μεγέθη. Δεν θα τους φτάσω ίσως ποτέ, όμως θα τους πλησιάζω όλο και περισσότερο. Και ένα εκατοστό πιό κοντά τους αξίζει τα πάντα.

Στους προαναφερθέντες να προσθέσω όμως τους “πραγματικούς” ήρωες της ζωής μου που είναι οι άγνωστοι, ανώνυμοι και τελικά σκληροτράχηλοι σύγχρονοι συμπατριώτες μου. Αυτούς που πρέπει να τους ακούω γιά να με ακούνε. Αυτούς που ανέχονται και σηκώνουν τα βάρη μιάς άχαρης σήμερα πατρίδας μέρα πρός μέρα. Σε αυτούς που λογοδοτούμε όλοι.

 

-Τι είναι για εσάς ευτυχία;

Η ανεμελιά. Ξεχασμένη κάπου πίσω στα παιδικά χρόνια. Αραγε να με περιμένει στα γεράματα; 

-“Το σπουδαιότερο πράγμα που θα μάθεις ποτέ είναι να αγαπάς και να ανταποδίδεται η αγάπη σου.” ήταν το μάθημα ζωής του Ανρί Τουλούζ Λωτρεκ που σας ενέπνευσε με ένα έργο του. Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που έχετε πάρει εσείς μέχρι στιγμής; 

“H Δόξα είναι μιά επιταγή που, όσο δεν την εισπράττεις, η αξία της συνεχώς μεγαλώνει. Μόλις την εισπράξεις έχεις το χρήμα, αλλά όχι πλέον τη Δόξα” Μανος Χατζιδάκις. 

Σας ευχαριστώ θερμά για το χρόνο σας κύριε Παπαδημητρίου.

Σας ευχαριστώ γι’αυτήν τη συνέντευξη.


Συντελεστές:
Καλλιτεχνική επιμέλεια: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ
Συνθέτης: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Ερμηνεύει: Κρατική Ορχήστρα Αθηνών – ΚΟΑ
6-7 ΜΑΡ 2018
20:30
Επικοινωνία Δ. Παπαδημητρίου: BrainCo S.A

(277)