Το grime αντεπιτίθεται με ένα από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς
Θα μπορούσε να πεις ότι εν έτη 2016 o Skepta κάνει για το grime ότι έκανε ο Burial για το dubstep. Εντάξει, όχι ακριβώς αλλά με το Konnichiwa ο Skepta κάνει ένα αρκετά φιλόδοξο άλμπουμ και στρέφει το βλέμμα του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κι όπως όλα δείχνουν, είναι ήδη εκεί.
Στην Βρετανία βγήκε την ίδια εβδομάδα με το καινούργιο άλμπουμ των Radiohead και ήταν το μόνο που τους συναγωνιζόταν επάξια για το πιο θα ρίξει από την κορυφή των τσαρτ την Beyonce. Τελικά κέρδισαν οι Radiohead αλλά αν αναλογιστεί κανείς ότι το grime πριν από μερικά χρόνια ήταν ένα από τα πιο underground μουσικά χορευτικά είδη της Γηραιάς Αλβιόνας ενώ αργότερα θεωρούνταν κάτι προς αποφυγήν και δευτεροκλασάτο, τότε είναι τεράστια επιτυχία.
Το grime εμφανίστηκε στις αρχές των 00s στο Λονδίνο και ήταν μια μετεξέλιξη του uk garage και του jungle. Δανείζεται πολλά στοιχεία από το χιπ χοπ αλλά είναι κάπως άστοχο να λες ότι το grime αντιπροσωπεύει εξολοκλήρου το βρετανικό χιπ χοπ. Μπορείς να βρεις μέσα μέχρι και πανκ. Είναι αρκετά χορευτικό, στην αρχή αρκετά ινστρουμένταλ κατευθείαν για το κλαμπ αν και μερικοί λένε ότι σε κάνει περισσότερο να θέλεις να χτυπήσεις ένα σάκο του μποξ παρά να χορέψεις. Κι ας μην γελιόμαστε είναι καθαρά μαύρη μουσική.
Γεννήθηκε από τους πειρατικούς βρετανικούς σταθμούς και είχε διαφορετικά ονόματα που βαφτιστεί grime. Από τους πρωτεργάτες του ήχου, εκτός από τον Skepta ήταν οι Wiley Ghetts, Kano, Lethal Bizzle και φυσικά ο σουπερστάρ του είδους, Dizzy Rascal. Θεωρούνταν τότε η πιο φρέσκια, νεανική μουσική της εποχής, φτιαγμένη από πιτσιρικάδες. Ο Dizzy Rascal ήταν μόλις 16 χρονών όταν έκανε την πρώτη του επιτυχία. Όσο όμως πιο γνωστό γινόταν στο ευρύτερο κοινό, τόσο έχανε την αυθεντικότητα του. Γρήγορα, ο Dizzy Rascal και ο Wiley αφομοιώθηκαν από την mainstream μουσική βιομηχανία. Ειδικά ο Dizzy Rascal που παρά τα βραβεία και την αναγνώριση όταν πρωτοβγήκε το 2003 δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα αξιόλογο στην συνέχεια πέρα από τα στενά όρια της χώρας του.
Το 2012 ο Skepta βρέθηκε μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα ή θα ακολούθησε την ίδια πορεία όπως οι κολλητοί του Rascal και Wiley ή θα έκανε το δικό του. Και έκανε το δικό του, ένα ατόφιο grime άλμπουμ με επιρροές και σπουδαίες συνεργασίες από την Αμερική, από τους ASAP Mob μέχρι και τον Pharrell Williams.
Δεν περίμενε βέβαια να βγάλει το άλμπουμ, ούτε τις πρωτοκλασάτες συνεργασίες για να κάνει την διαφορά. Τον περασμένο Απρίλιο έδωσε μια guerilla συναυλία σε ένα πάρκινγκ στο Shoreditch μπροστά σε 1000 άτομα που είχαν ειδοποιηθεί την τελευταία στιγμή μέσω ενός ποστ στο Instagram. Πρόλαβαν και το διέλυσαν πριν πλακώσει η αστυνομία που όταν έφτασε δεν βρήκε κανέναν για να κάνει συλλήψεις. Ήταν επίσης αυτός μαζί με 30 κολλητούς του που έκαναν κατάληψη στην σκηνή των Brit Awards και συνόδεψαν τον Kanye West στο νέο του κομμάτι. Αλλά ακόμη και πριν είχε γίνει κολλητός με τον Drake που δανείστηκε ρίμες του από το κομμάτι “That’s Not Me” για το δικό του “Used To”. Κι όχι μόνο αυτό ο Drake, όχι μόνο δεν τον ξέχασε αλλά πόσταρε μια φωτογραφία του με το Konnichiwa στα χέρια του, μόλις βγήκε στην αγορά.
Το καταπληκτικό όμως με το Konnichiwa δεν είναι ότι ξαναγυρνάει στις βρώμικες ρίζες του και δίνει στο grime την αναγνώριση που του αξίζει. Ο Skepta κάνει ένα άλμπουμ με νεύρο, ένα άλμπουμ τόσο βαθιά πολιτικό που είναι αμαρτία και μόνο που τολμάμε να γράφουμε ότι οι Radiohead ή η PJ Harvey κάνουν πολιτικοποιημένη μουσική. Ο Skepta δεν κρύβεται πίσω από τις ρίμες του, αυτά που λέει, είναι ξεκάθαρα. Δεν έχει ένα ασαφή λόγο και τα λέει σταράτα με τον πιο απλό τρόπο. Βγάζει από μέσα του όλη την αηδία που νοιώθει για το κατεστημένο, είτε είναι η μουσική βιομηχανία, είτε η μόδα, είτε η αστυνομία ή η κυβέρνηση. Με λίγα λόγια τα ισοπεδώνει όλα. Το Konnichiwa δεν είναι ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ ούτε μια ακόμη άποψη πλουσίων συγκροτημάτων και μουσικών που κάπως πρέπει να γεμίσουν τα κομμάτια τους με νόημα. Είναι ωμό όπως ωμοί είναι οι δρόμοι των φτωχότερων προαστίων του σύγχρονου Λονδίνου.
Και εκτός από συναρπαστικό, κάνει το άλμπουμ απρόβλεπτο. “Me and my Gs ain’t scared of police/We don’t listen to no politician/Everybody on the same mission/We don’t care about your ‘isms and schisms,», λέει σε ένα σημείο στο ‘Shutdown’. Όπως γράφει στο Pitchfork ραπάρει για καχυποψία και ανεξαρτησία.
Το grime δεν ήταν ποτέ ένα είδος που φημιζόταν ποτέ για τα ολοκληρωμένα άλμπουμ των εκπροσώπων του, περισσότερο για τα singles και τις χορευτικές αναλαμπές. Μάλιστα θεωρούνταν ξεχασμένο που αφορούσε μόνο την Αγγλία και τα κλαμπ της. Στα 33 του, ο Skepta που το πραγματικό του όνομα είναι Joseph Junior Adenuga και κατάγεται από την Νιγηρία κάνει το grime πάλι επίκαιρο και εξωστρεφές με το τέταρτο άλμπουμ του και είναι όπως και να το πάρει κανείς άσχετα αν πουλήσει στην Αμερική, κατόρθωμα. Κι ας κράζει όσο θέλει η Azaelia Banks.
Πηγή: http://www.lifo.gr/
(24)