Αν υπάρχει ένα είδος τραγουδιού, το οποίο έχει περάσει κυριολεκτικά διά πυρός και σιδήρου, μέχρι να εξασφαλίσει τη δικαίωση του στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, αυτό δεν είναι άλλο από το Ρεμπέτικο. Προερχόμενο από την ελληνική παράδοση, όπως αυτή διαμορφώθηκε το 19ο αιώνα, με την ενσωμάτωση ανατολίτικων στοιχείων, θεωρήθηκε πολύ σύντομα μουσική του υποκόσμου, των κακοποιών και των χασικλήδων, περιθωριοποιήθηκε και κυνηγήθηκε ως «τουρκοειδές». Το Ρεμπέτικο, ήταν είδος υπό διωγμό, ουσιαστικά μέχρι την απελευθέρωση, την εμφάνιση της εμβληματικής μορφής του Τσιτσάνη και τη δεκαετία του 50, όπου λόγιοι συνθέτες και διανοούμενοι (όπως ο Μάνος Χατζιδάκις κι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος) θα προσπαθήσουν να επαναπροσδιορίσουν το είδος και τη θέση του στη μουσική μας παράδοση.