Του +Μενέλαου Παλλάντιου

Ο αιώνας, που μας άφησε, ένας αιώνας ταραγμένος από τους δύο παγκόσμιους, ή τους πολλούς τοπικούς πολέμους, αλλά μαζί και πλουτισμένος από τις προόδους των θετικών κυρίως επιστημών, θα μπορούσαμε με βεβαιότητα να ισχυρισθούμε ότι σημάδεψε γερά στο πέρασμα του, εκτός των άλλων, και τον τρόπο ζωής και σκέψης του ανθρώπου.

Οι αναφερθείσες πρόοδοι μπορεί να τον εξυπηρέτησαν με τις νέες τεχνικές τους δυνατότητες σε διάφορους τομείς της ζωής του, ταυτόχρονα όμως τον έκαναν συχνά να προβληματίζεται στον πνευματικό τομέα, εξαιτίας, εκτός των άλλων, και της κακής χρήσης των νέων τεχνικών επιτευγμάτων. Ακόμη τον οδήγησαν βαθμιαία στην εγκατάλειψη, την αγνόηση, μέχρι σε μερικές περιπτώσεις και την εξόντωση της έννοιας της ηθικής παρουσίας στη ζωή του, αφού παραμελήθηκαν, μέχρι και καταργήθηκαν οι ανθρωπιστικές του σπουδές, με τις πνευματικές και ηθικές προτροπές τους. Αυτές, με τις οποίες είχαν γαλουχηθεί γενιές επί αιώνες, για να μας κληροδοτήσουν τα αξεπέραστα προϊόντα του πνεύματος και της τέχνης τους, από τα οποία εξακολουθούμε να τρεφόμαστε πνευματικά και ψυχικά.

Γιατί ο αιώνας, στον οποίο ζήσαμε, δεν χαρακτηρίστηκε μόνο από τις νέες τεχνικές επιτεύξεις του, αλλά παράλληλα και από την ανησυχία της αναζήτησης νέων δρόμων στον τομέα της τέχνης. Σε μικρά σχετικά διαστήματα προβλήθηκαν νέες θεωρίες, κινήματα, απόψεις, προτάσεις, σχολές, γεγονός που δείχνει την ολοφάνερη ανάγκη της κάθε επόμενης αναζήτησης, αφού η κάθε προηγούμενη φαίνεται πως δεν διέθετε τα επαρκή εκείνα στοιχεία, που θα την έκαναν ικανή να πείσει τον φυσικόν αποδέκτη της, το κοινό, και να στεριώσει για ένα μεγάλο πάλι διάστημα, καθώς γινόταν πάντα παλαιότερα με την παρουσία μιας νέας μεγαλοφυΐας, που θα χάραζε τους νέους δρόμους στον τομέα της τέχνης.

Ειδικότερα για τη μουσική, η δημιουργική της πλευρά πέρασε και περνά σε όλο τον κόσμο, στον αιώνα μας, μια περίοδο αναζήτησης και μιας συζητούμενης, στα ως τώρα αποτελέσματα της, προσπάθειας επιβολής μιας νέας μορφής της τέχνης, αποδέκτης τουλάχιστον από την πλειοψηφία της μουσικής οικογένειας. Είναι βέβαιο πως κάποια μέλλουσα μεγαλοφυϊα και εδώ θα κατορθώσει να επιβάλει τη νέα αισθητική παρουσία της μουσικής στα χρόνια που θα διαδεχτούν τον αιώνα μας.

Την ανάγκη αυτή της αλλαγής την επιβάλλει κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα ο ανθρώπινος νους και η συνεχώς ανανεούμενη αισθητική του απαίτηση. Ως τώρα, όμως, ιδίως ύστερα από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας δεν άφησε ανεπηρέαστη και την τέχνη των ήχων. Η με το πέρασμα του χρόνου κυριαρχική παρουσία των σχετικών μηχανημάτων, υποχρέωσε τον άνθρωπο, που ο ίδιος τα επινόησε, να αποδεχθεί τώρα την εισχώρησή τους παντού, μέχρι και την περιοχή της δικής του μουσικής πρωτοβουλίας, που κάποτε εθεωρείτο απρόσιτη, ως ατομική.
Από τον “Νουμά”

(1)