Υπάρχουν περιπτώσεις, μέσα σ’ ένα σύνολο, είτε Χορωδία είναι αυτό είτε Μπάντα είτε Ορχήστρα είτε… που “βγάζουνε μάτι”… Βγάζουνε μάτι, στους από κάτω, σ’ αυτούς που παρακολουθούν… και τούτο διότι, ο Μαέστρος και οι Εκτελεστές, οι καλλιτέχνες, γενικά, μοιάζουνε με ψάρια μέσα στη γυάλα, που, τα μάτια, των πέριξ, τα παρακολουθούν, πώς θα κουνήσουν την ουρά τους, πώς θα λικνιστούν, πώς θ’ αρπάξουν την τροφή τους… Ναι· οι από μέσα δεν τα βλέπουν αυτά· δεν τα καταλαβαίνουν…· όμως, ας δούμε μία τέτοια περίπτωση, που, πραγματικά, “βγάζει μάτι”…
Ο Πελοπίδας είναι ένας Μαέστρος, αρκετών ετών “στο κουρμπέτι”…· ως εκ τούτου, προσέχει την ποιότητα της απόδοσής του και δεν γράφει τους θεατές-ακροατές “στα…”…· όμως, ο Πελοπίδας, έχει κι αυτός κάποιες κακές συνήθειες…· π.χ. έχει μια κακή -άθελά του, βέβαια-, συνήθεια, να ξύνει τον “ποπό” του! Να ξύνει το πισινό του πριν ξεκινήσει το κομμάτι και αφού τελειώσει! Κι ευτυχώς, που, δεν τον ξύνει “στη σχισμή”…! Όχι· ο Πελοπίδας ξύνει τον πισινό του πάντα στο αριστερό μέρος…! Εννοείται, πως, τον έχουν πάρει, εδώ και χρόνια, “πρέφα”…, πλην, όμως, ουδείς, μέχρι σήμερα έχει τολμήσει να του το ‘πει καθότι, ο Πελοπίδας, όχι δεν θα το ενστερνισθεί και θα διορθωθεί, αλλά θα τον κατσαδιάσει, κι από πάνω, καθότι, ο Πελοπίδας, βλέπεις, είναι “Πέλοψ, ο αστραποβρόντης”! Δεν πειράζει, του το λέμε εμείς από το “Recital”…:
Ναι· δεν πάει άλλο, Πελοπίδα, γίνεσαι περίγελος… Το ίδιο, λέμε, και στη Μαιρούλα, τη Μαέστρο της Παιδικής, που, μετά το φινάλε του τραγουδιού, γυρίζοντας στον κόσμο, ξεφυσάει, ως Αίολος, τη “φράντζα” της -το τσουλούφι της- και ηδονίζεται να το βλέπει ν’ ανεβαίνει… Στον Θανάση, τον κλαρινίστα της Μπάντας, που, μπροστά σε 200 και 300 άτομα… αρέσκεται να “περιεργάζεται εσωτερικά τη μύτη του” δεν λέμε, τίποτα, αφού είναι τόσο αηδιαστικό…! Δεν λέμε τίποτα, ούτε στον άλλο Μαέστρο με την κοιλιά-βαρέλα, ούτε στη χορωδό… που συνεχίζει να φοράει, σε κάθε εμφάνιση, καφέ γόβες ενώ, οι άλλες γυναίκες μαύρες, όπως αρμόζει· δεν λέμε τίποτα στην άλλη Μαέστρο με τον πελώριο πισινό που τον κάνει πιο πελώριο το, ανοιχτού χρώματος, εφαρμοστό πανταλόνι…· “βάλε, κυρία μου, μια σκούρα φούστα για να τον συμμαζέψεις και για να μην γελούν σε βάρος σου…”. Και δεν λέμε, τίποτα, και στον ψάλτη της Αγίας…, που, δεν έχει τον νου του να ψάλει, αλλά, επί διαρκούς βάσης, κοιτάζει την πόρτα της εκκλησίας· με το έτσι που ακούγεται τρίξιμο, η κεφαλή του, ως περισκόπιο, περιστρέφεται αριστερά, καθότι ψάλτης δεξιός· αυτός είναι ο Μενέλαος, ουχί ο Παλλάντιος, αλλ’ ο “πρωτοψάλτης πασών των ενοριών” όπως αρέσκεται ν’ αποκαλείται…· έχει στραβολαιμιάσει ο άνθρωπος…
Προσοχή, λοιπόν, γιατί μας βλέπουνε…
ΠΑΝ
Υ.Γ.:
Στη μικρή επαρχιακή πόλη μας, πρόφθασα, ‘κειδά, στη 10ετία του ’70, έναν επιφανή δικηγόρο, ψηλό, ωραίο… της παλιάς αριστοκρατίας, που, λέμε, και που, όμως, είχε τη συνήθεια, να ξύνει, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, τον πισινό του και, μάλιστα, κατά περίεργο τρόπο, ήτοι ανοίγοντας ελαφρώς τα πόδια του και ξύνοντας στη “σχισμή”…· ακόμη κι όταν συνόδευε την ωραία γυναίκα του…! ήτανε να τον λυπάσαι…· μάλιστα, εμείς, η πιτσιρικαρία, κάναμε χάζι… και, περνώντας δίπλα του, φωνάζαμε, δήθεν, ο ένας στον άλλο, “άργησες”…· οπότε, με το που πήγαινε να… ‘επεφτε “το γέλιο της αρκούδας”… Ευτυχώς, που, γύρω στο ’80, έφυγε για την Αθήνα, και γλίτωσε…· γλίτωσε, σε αντίθεση με τον ανύπαντρο, Μιστόκλη, τον μηχανικό της Νομαρχίας, που, πέθανε με το κουσούρι του: είχε, ο φουκαράς, ένα κραυγαλέο “τικ” στο λαιμό του -στο 13ο βήμα του τίναζε το κεφάλι του μπροστά…- που, έβγαζε πολύ γέλιο… Μάλιστα, κάποτε ήρθε και ο Υπουργός και τον συνόδεψε να επιθεωρήσει τα έργα οπότε, όπως μάθαμε, τον πήρε είδηση και ο Υπουργός… Σ’ αυτόν κρυβόμαστε πίσω από κολόνες και μετράγαμε τα βήματά του· όταν έφτανε στο 10ο και 11ο τού φωνάζαμε “ρίχτη, ρίχτη” οπότε στο 13ο την έκανε… κι έπεφτε, κι εδώ, “το γέλιο σύννεφο”…
Προσοχή, λοιπόν, γιατί μας βλέπουνε…
(31)