Λένε, πως η Χορωδία ή η Μπάντα είναι “η προσωποποίηση της Δικτατορίας”! Και τούτο επειδή, το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” διαχέεται σε όλο του το μεγαλείο εννοώντας τον Μαέστρο που κουνάει τα χέρια ή δίνει εντολές και οι άλλοι ως “στρατιωτάκια της πρέσας” πρέπει να εκτελούν! Ναι· παλιά, πρό 20ετίας και πλέον, κάπως έτσι ήταν τα πράγματα… Όμως, με το πέρασμα του χρόνου, την άνοδο του πνευματικού επιπέδου του Έλληνα και τη μόρφωση πάνω στον τομέα της Μουσικής, σήμερα, πλέον εξέλειπαν οι λόγοι για τέτοιους χαρακτηρισμούς!
Τουναντίον· μέσα σε μια Χορωδία, μέσα σε μια Μπάντα, πνέει άνεμος Δημοκρατίας αφού, αφού πλάι πλάι τραγουδάει ο γιατρός με τον αχθοφόρο, ο δεξιός με τον αριστερό, με τον εργοστασιάρχη να παίζει εμφώνιο και τον Θανάση, τον εργάτη, δίπλα του, να φυσάει το τρομπόνι… Αυτό θα πει Δημοκρατία! Ο Μαέστρος δεν είναι πια αυτός που ήταν, ο σκληρός και ο άτεγκτος, αλλά, σήμερα, είναι πολύ ανθρώπινος, διαλλακτικός, δέχεται και κουβεντιάζει με τους χορωδούς του ενώ, σήμερα, υπάρχει και από πάνω του μια Καλλιτεχνική Επιτροπή στην οποία δίνει λόγο… -εδώ κάποιοι θα μειδιάσουν…
Θαύμασα, κυριολεκτικά το παρακάτω… Τη μια Κυριακή χειροκρότησα τον Π μαέστρο να διευθύνει τη χορωδία του και τους Β και Λ μαέστρους εντός της χορωδίας του Π! Την άλλη Κυριακή χειροκρότησα τον Λ μαέστρο να διευθύνει τη χορωδία του και τους Β και Π μαέστρους εντός της χορωδίας του Λ! Την τρίτη Κυριακή χειροκρότησα τον Β μαέστρο που διεύθυνε τη χορωδία του με τους Λ και Π να είναι χορωδοί του! Το ανωτέρω, αν δεν είναι ένα, άνευ προηγουμένου, παράδειγμα ανιδιοτέλειας και συνεργασίας… αφού, αν πριν κάποια χρόνια έλεγες θα τραγουδήσει ο ένας Μαέστρος κάτω από τον άλλο, θα σου λέγανε “μα, τρελός είσαι; τι ανοησίες λες;”! Τους θαύμασα, κυριολεκτικά! Αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση αφού, δεν είναι τυχαίοι, αλλά τρεις καταξιωμένοι Μαέστροι! Η πράξη του Μαέστρων αυτών δηλώνει το πόσο δημοκράτες είναι στο χαρακτήρα τους! Αυτοί είναι “οι ωραίοι εραστές του τραγουδιού”! Αυτοί, πραγματικά, υπηρετούν το τραγούδι· το Πολυφωνικό τραγούδι!
Η πράξη τους είναι ένα γερό ράπισμα προς Συναδέλφους τους -τις περισσότερες φορές ανίκανους- κι ένα δίδαγμα, ότι, πέρασε ο καιρός του “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”· πέρασε ο καιρός του “εγώ είμαι και άλλος κανείς”· πέρασε ο καιρός του “Μαέστρου – παντογνώστη”… Το “γηράσκω αεί διδασκόμενος” ας είναι προς όλους μας, Διοικητικούς και Μαέστρους, ο μπούσουλας των πράξεών μας! Και στα Συνέδρια, και οι τρεις αυτοί Μαέστροι ήταν και είναι από τους πρωταγωνιστές! Ούτε μία στιγμή, δεν πέρασε από το μυαλό τους το “ωχ βρ’ αδερφέ, γιατί να πάω, τι ανάγκη έχω…”. Μπράβο και στους τρεις! Εάν ήταν όλοι οι Μαέστροι στην Ελλάδα -και περισσότερο οι καλοί- αυτής της νοοτροπίας, “ποιος τη χάρη μας”!
Και για να επανέλθουμε, ναι, η Χορωδία είναι η προσωποποίηση της Δημοκρατίας! Η χορωδία πλανίζει χαρακτήρες και τους προετοιμάζει -απ’ όταν είναι μικρά παιδιά- να περάσουν στην κοινωνία έτοιμοι: συνεργάσιμοι, υπάκουοι, υπομονετικοί, ανιδιοτελείς, ευγενικοί…
Της Μι-Σολ
(37)