Υπάρχει πληθώρα χορωδιών, σήμερα… τόσες, που, ποτέ, κατά το παρελθόν, υπήρξαν! Είναι χορωδίες Συλλογικές και Δημοτικές, Ωδειακές και Σχολικές -Δημοτ. Σχολείων, Γυμνασίων…-, χορωδίες Οργανισμών αλλά και Μουσικών Γυμνασίων, κάποιες Δημοσίων Υπηρεσιών και Τραπεζών, Βυζαντινές και Φολκλορικές, Εκκλησιαστικές και χορωδίες Κ.Α.Π.Η…, Μικτές, Αντρικές, Γυναικείες, Παιδικές, Προ-παιδικές, Δωματίου… τόσες, που, ο αριθμός ξεπερνάει τη 1000άδα!
Το γεγονός, όπως και να το πάρεις, είναι ευχάριστο· πολύ ευχάριστο! Έτσι, η Ελλάδα ανεβαίνει στο κλαμπ των, χορωδιακά αλλά και μουσικά, προηγμένων… γι’ αυτό και ας μην κλαιγόμαστε… Η χορωδιακή άνθιση οφείλεται, και στη μουσική εξέλιξη της χώρας τα τελευταία 25 χρόνια, και στην ίδρυση και λειτουργία των Πανεπιστημιακών Μουσικών Σχολών, και σ’ αυτή των Μουσικών Γυμνασίων και Λυκείων, και στην αναγκαστική ύπαρξη –εντός των Ωδείων και των Ιδιωτικών Μουσικών Σχολών– χορωδιών, και στο “παλαιότερο” εύπορο του Έλληνα, και στη μόρφωση του, και στη δημοκρατικότητα του –αν δεν έχεις δημοκρατικές πεποιθήσεις, δεν σε σηκώνει το περιβάλλον της χορωδίας ή της φιλαρμονικής που είναι συλλογικό-, και στην είσοδο καταπληκτικών μουσικών από την υμεδαπή –μιλάμε, γι’ Αλβανούς, Βούλγαρους, Ρουμάνους, Ρώσους, Γεωργιανούς…-, οι οποίοι κάλυψαν, και ρόλους σπανίων Μουσικών Οργάνων, αλλά και σπουδαγμένων Μαέστρων χορωδίας, που, παλιά ήταν δυσεύρετοι -οι οποίοι, ξένοι, κακά τα ψέματα, από τη μια “έκοψαν το ψωμί” των δικών μας, και από την άλλη, όμως, κάποιες “παράλογες οικονομικές απαιτήσεις τους”, καθώς και το “εγώ, είμαι, κι άλλος κανείς”!
Προφανώς, υπάρχουνε και οι μεμψίμοιροι, που, διαρκώς, γκρινιάζουνε, πως, “συνεχίζουμε να είμαστε, χορωδιακά, υπανάπτυκτοι…” και τα σχετικά άνοστα… Ναι· βλέπουμε και την πρόοδο των ξένων…· αφήνοντας τις εξαιρέσεις στην άκρη -πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα-, οι κορυφαίες χορωδίες της χώρας μας, ελάχιστα ή τίποτα, δεν έχουν να ζηλέψουν από τις ξένες… αν αναλογιστεί κανείς, πως, το Ελληνικό κράτος -έξω από πολέμους, φτώχειες και δικτατορίες- μετράει μόνο 40 χρόνια ελεύθερου, πραγματικού βίου! ή δεν είναι έτσι; από το ’80 και μετά, μα, κυρίως, από το ’90, και μετά, έχουν γίνει «μουσικά θαύματα» κι επομένως και χορωδιακά κι όταν, μάλιστα, ο Έλληνας έχει ν’ αντιμετωπίσει, ταυτόχρονα, δύο Μουσικές -Ευρωπαϊκή και Βυζαντινή- όταν όλοι οι άλλοι έχουν μία και μόνη, την Ευρωπαϊκή!
Ας μην είμαστε, επομένως και συνεχώς, αντιρρησίες και ας βλέπουμε τη χορωδιακή πρόοδο, αριθμητική και ποιοτική! Πόσες και πόσες Ελληνικές χορωδίες δεν βραβεύονται στο εξωτερικό; πόσες και πόσες Ελληνικές χορωδίες δεν βραβεύονται στο εσωτερικό “μ’ αντιπάλους” ξένες;
Αλλά και γιατί, «στο κάτω, κάτω της γραφής» πρέπει να κυνηγάμε το πρωτάθλημα… λες και παίζουμε ποδόσφαιρο; Σύνθημά μας πρέπει να είναι: “Πολλοί Μαέστροι, πολλές Χορωδίες”! Ει δυνατόν, κάθε πολυκατοικία και μια χορωδία, κάθε χωριό και μια χορωδία, κάθε συνοικισμός και μια χορωδία, κάθε δημόσια ή ιδιωτική υπηρεσία και μία χορωδία, κάθε εργοστάσιο…»! Κάθε άλλο παρά επιλήψιμο είναι, να σπάζουν οι χορωδίες και να διπλασιάζονται, τετραπλασιάζονται, οκταπλασιάζονται… Οι δύο της Τρίπολης, να γίνουν τέσσερις και οι τέσσερις οκτώ! Οι τέσσερις της Πάτρας να γίνουν οκτώ και οι οκτώ δεκαέξι! Γιατί μία στου Παπάγου και όχι είκοσι μία; Γιατί μία στην Αγία Παρασκευή και όχι τριάντα μία; Ας είμαστε ευχαριστημένοι, λοιπόν, από τον σημερινό αριθμό των χορωδιακών συγκροτημάτων της χώρας κι όταν, μάλιστα, η περιφέρεια ξεπερνάει την πρωτεύουσα, σε ποσότητα και ποιότητα!
‘Οσο για την ποιότητα, έρχεται και αυτή μέσα από την άμιλλα, τις σπουδές των Διευθυντών, τη μια κάποια μουσική κατάρτιση των χορωδών την οποία αποκτούν, τα τελευταία χρόνια, από το σχολείο… Η ποιότητα, αναμφίβολα, έχει ανέλιξη, και ένεκα των πολλών και συχνών εκδηλώσεων -υπάρχει πληθώρα εκδηλώσεων κατ’ έτος παρά τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες…- που, οργανώνει ή συμμετέχει ένας Φορέας, αλλά κι ένεκα των διαφόρων σεμιναρίων και συνεδρίων, που, λαβαίνουν χώρα, εντός κι εκτός Ελλάδας, και στην οποία επιμόρφωση συμμετέχουν οι Υπεύθυνοι… Σ’ αυτό βοηθάει και το πείσμα και το “υπερήφανο και εγωιστικό του Έλληνα…” που θέλει να διακρίνεται… αν και, όπως είπαμε, δεν είναι πυγμαχικός αγώνας, το παλκοσένικο, για τις πέντ’ έξι χορωδίες, που, συμμετέχουν, ώστε να έχουμε “νοκ άουτ”…
Ας πάψουμε, λοιπόν, να μεμψιμοιρούμε… και ας ατενίζουμε το μέλλον των Ελληνικών Χορωδιών με αισιοδοξία…
Σημ.: Το ίδιο ισχύει και για τις, πάσης φύσεως, Μπάντες, Ορχήστρες…
Ο κ. Μπορντώ
(42)